De Egyptische ambassade had er maar moeite mee. De PES fractie had de bekendste Egyptische dissident uitgenodigd voor een conferentie over de mensenrechtensituatie in de Zuidelijke buurlanden van de EU. Dat was toch geen gelukkige keuze.

De man is niet representatief, was de suggestie, en wij kunnen een betere spreker leveren. Ik begrijp de nervositeit van de diplomaten: Egypte eiste een prominente rol in de onlangs opgerichte EU-Middellandse Zee Unie en het optreden van een tegenstander van het Egyptische regime in Brussel werpt maar roet in het eten.

Saad Eddin Ibrahim is een geduchte opponent van het autoritaire en ondemocratische bewind. Alle pogingen om hem te intimideren hebben niets opgeleverd. Met veel humor vertelt hij over zijn ervaringen in de Egyptische gevangenis en neemt geen blad voor de mond bij zijn scherpe kritiek op de toestand in zijn land. Daarheen terugkeren, kan hij niet, want hij zou onmiddellijk gearresteerd worden. Hij leeft tegenwoordig in de VS. Zijn oplossingen zijn gematigd en hij rekent vooral op de EU om daarmee iets te doen. Hij wil een brede dialoog waarbij iedereen in Egypte betrokken wordt. Ook de Moslim Broeders met hun fundamentalistische opvattingen, waarmee hij het overigens totaal oneens is.

Er moet een gesprek op gang komen over de toekomst van Egypte anders gaat het daar mis. Hij onderschrijft de stelling van Joost Lagendijk en mij in ons boek Sturen bij de Moslim Buren dat de huidige polarisatie tussen de islamisten en het regiem het land geen goed doet en dat er ge?nvesteerd moet worden in een seculier politiek alternatief.

Ibrahim betaalt een hoge persoonlijke prijs voor zijn opvattingen en hij krijgt een plek in mijn eregalerij. Maar het is doodzonde dat zo'n man niet kan en mag meehelpen bij het scheppen van een beter Egypte.