Zelden had een voorzitter van de EU het zo druk. Eerst de oorlog in Georgi?, nu de financi?le crisis. We mogen van geluk spreken dat de Franse president geen gebrek aan energie heeft. In beide gevallen heeft hij niet gedraald en een (succesvolle) rol voor de EU opge?ist.

In de grote zaal van Straatsburg (het dak is hersteld) verdedigt hij met verve de ingrepen in de financi?le sector. Hij is in zijn element en gaat graag het debat aan. Maar het is vreemd en ironisch een conservatieve president te horen pleiten voor een sociaal democratische aanpak van de crisis. Hij spreekt weliswaar over een terugkeer naar de oorspronkelijke waarden van het kapitalisme, maar pleit tegelijk voor een nieuw financieel stelsel waarover hij al met Bush gesproken heeft. Dat mag geen simpele reparatie worden maar een ander systeem van afspraken om te voorkomen dat het ooit weer gebeurt.

Sarkozy is erin geslaagd Europa smoel te geven op een moment dat het integratieproces haperde. Dat lukt hem omdat hij in het conflict met Rusland samenwerking boven confrontatie verkoos. In de financi?le crisis heeft hij goed aangevoeld dat de Euro de EU landen dwingt samen te werken en dat een vergaande overheidsinterventie de enige optie was. Hij heeft op die manier de neoconservatieve agenda gedemonteerd. De alternatieven daarvoor waren voorhanden en deze komen uit sociaal-democratische hoek.