Minsk in Kiev
Ik houd me al jaren bezig met de situatie in Wit-Rusland dat wel eens is bestempeld als de laatste dictatuur in Europa. Het lukt me niet meer een visum voor dat land te bemachtigen omdat het regiem mijn steun voor de oppositie niet waardeert. Daarom moest ik naar Kiev om met linkse oppositieleiders te kunnen praten. Vrolijk werd ik er niet van.
Ik houd me al jaren bezig met de situatie in Wit-Rusland dat wel eens is bestempeld als de laatste dictatuur in Europa. Het lukt me niet meer een visum voor dat land te bemachtigen omdat het regiem mijn steun voor de oppositie niet waardeert. Daarom moest ik naar Kiev om met linkse oppositieleiders te kunnen praten. Vrolijk werd ik er niet van.
De autoritaire president van het land heeft weinig te vrezen van een oppositie die tenminste drie sociaaldemocratische partijen kent. En dat kenmerkt het algemene beeld: veel partijtjes en weinig effect. Dat frustreert me al jaren. De heersende kliek kan zo gemakkelijk een verdeel-en-heers politiek voeren. Lukashenko, de man aan de top, heeft onder druk van de internationale gemeenschap (en omdat hij economische problemen heeft) onlangs de meeste politieke gevangenen vrijgelaten. Hij lijkt meer met Brussel en wat minder met Moskou te willen.
Er komen parlementsverkiezingen aan en misschien is de president bereid die eens wat eerlijker te laten verlopen. Daartoe kunnen we druk uitoefenen. Wat is echter de zin daarvan als de oppositie versplinterd de campagne ingaat. In Kiev keken ze me glazig aan toen ik zei dat we individuele partijen en hun leiders (want die zijn met hun persoonlijke belangen het probleem) niet zullen steunen. Men werkt maar samen anders wordt het weer helemaal niks. Daarvan mogen alleen die partijen uitgezonderd worden die onder Russische invloed staan. Het kopi?ren van het Russische democratiemodel brengt Wit-Rusland niet verder.